Toch al wat meer vertrouwen in de Belgische vroedvrouwen.

We zijn reeds twee weken ver. Opnieuw een zware en ingrijpende stageweek, maar gelukkig ook mooie momenten.

Langzaam aan beginnen de Senegalese vroedvrouwen ons te vertrouwen. Zo startten we maandag met het uitvoeren van consultaties. Hierbij voerden wij de praktische zaken uit en maakten zij de uiteindelijke diagnose. Communicatie blijft wel moeilijk doordat de meeste zwangere vrouwen geen Frans spreken, maar Wolof.

Dinsdag trokken we voor het eerst onze stoute schoenen aan en begonnen we vrouwen te masseren in arbeid, wat ze duidelijk apprecieerden. In tegenstelling tot de vroedvrouwen werd ons dit niet in dank afgenomen. Hier moet de vrouw alleen gelaten worden, op hun bed blijven en geen teken van pijn vertonen. Toch bleven we hen stiekem aanmoedigen. We deden vandaag opnieuw elk een bevalling.

Delphine:

Het blijft hier moeilijk om een bevalling te doen zonder dat je enige medische achtergrond kent. Ik moest het stellen met: meerbarende en acht centimeter ontsluiting. Tijdens het aandoen van mijn steriele handschoenen, zag ik meteen zwaar meconiaal vruchtwater. Dit is een teken van lijden en kan vergeleken worden met erwtensoep. Voor de vroedvrouwen: hier spraken we niet meer over vruchtwater maar eerder over erwtenpap. Nog nooit hadden wij zo’n erge vorm gezien. Floor en ik keken elkaar aan en wisten meteen dat dit niet goed was. De baby werd dan ook dood geboren. Er kon geen hulp meer bieden.

Floor:

De tweede bevalling mocht ik doen, een eerste kindje. Ik stond klaar maar zag al dat dit geen gemakkelijke bevalling zou worden, de vroedvrouw gaf me een schaar. Ik mocht een knip (episiotomie) plaatsen maar dit ging zeer moeilijk, scherpe scharen zijn hier nogal zeldzaam! Het kind werd geboren maar zag er niet goed uit, weeral dacht ik het ergste, niet nog een doodgeboorte… Na enkele minuten begon het gelukkig te huilen, wat een opluchting! De vrouw moest gehecht worden, wij keken toe en zagen al snel dat er enkel hechtingsdraad werd gebracht, geen verdoving... Verschrikkelijk om te zien.

Delphine:

Woensdag was het mijn verjaardag. Bij aankomst op het verloskwartier, kwam een vrouw binnen met persdrang. Ik nam het initiatief en zetten een mooie jongen op de wereld. Wat leuk om een goede, gezonde baby te mogen verwelkomen, en dat op mijn verjaardag! Later die dag werden we opnieuw geconfronteerd met de harde realiteit, een bevalling van een reeds afgestorven baby. Een beeld die we nooit zullen vergeten.

Bij thuiskomst werd ik verrast door onze familie. Ze stonden me op te wachten en zongen uitbundig bon anniversaire. Ze hadden onze deur versiert met ballonnen en tekeningen. Wat een verrassing! Na een Skypemomentje met mijn mama, want ja ook zij is jarig vandaag, werden we opgemaakt voor mijn verjaardagsfeestje… Wat zal dat geven? Gingen we de deur uit of blijven we gewoon thuis? Uiteindelijk werd het een leuk feestje met z’n zessen thuis. Verrassend kreeg ik als afsluiter nog een cadeautje, een paar teenslippers.

Floor:

Donderdag was een topdag! We konden de hele dag samenwerken met een vroedvrouw die goed Frans kon en die ons vertrouwde. Er was een vrouw in arbeid, haar derde kindje. Ook de schoondochter van de ‘matronne’ (zoals ze hier wordt genoemd) was in arbeid, haar bevalling mochten we niet doen. Ook de gynaecologe was aanwezig die dag, met haar baby op de rug (die onze huidskleur erg boeiend vond!). Na de middag had de meerbarende volledige ontsluiting, ik mocht de bevalling doen! Met 3 vroedvrouwen die stonden toe te kijken en eentje die zat te filmen zette ik vlot een klein meisje op de wereld. Delphine assisteerde met de bevalling, wat echt aangenaam was want we vormen een goed team en zijn goed op elkaar ingespeeld.

We sloten de week af met een rustige dag. En wat doen ze hier op het verloskwartier als er geen bevallingen zijn? Jawel, slapen!

Dit weekend verrassen we ons gastgezin met een poging tot Belgische pannenkoeken…! En genieten we van een stralende zon!

Liefs