Eerste dagen 'dans la salle d'accouchement'

Dag iedereen,

onze eerste stageweek zit er bijna op! Maandag gingen we voor het eerst een kijkje nemen in het ziekenhuis, wat een verschil met België! Ons eerste zicht: veel mama's met baby's op hun rug en (véél) katten! We kregen een rondleiding, maar helaas enkel van de administratie, wat een teleurstelling! Daarna keerden we terug naar huis, we brachten er wat quality time door met onze Afrikaanse mama, ze wou al onze foto's zien!

Hier wordt er altijd apart gekookt voor ons omdat het Senegalees voedsel nogal pikant is en moeilijk te verdragen voor onze darmen! We eten hier ook vaak op een ander tijdstip dan onze familie hier, zij eten wanneer ze honger hebben! Maandag werd ons toch gevraagd om op z'n Senegalees te eten, was wel wennen! We kregen alle beste stukken toegeschoven (al wisten we vaak niet wat het was) en alles werd in kleine stukjes geknepen (met hun handen waar ze net zelf hebben mee gegeten!). Maar het is hier wel zeer lekker!  Na het eten keken we naar Happy Feet (en Français) met onze papa, die er emotioneel van werd! Hier in huis is er ook een vrouw zwanger, natuurlijk waren we direct geïnteresseerd om onze hoorbuis van Pinard te testen (voor de niet vroedvrouwen: dit is een houten toeter waarmee je de harttonen van de baby kan beluisteren). Wat al aardig lukte!

'S avonds probeerden we opnieuw contact te leggen met het thuisfront bij de buren maar dit lukte niet, gefrustreerd vertrokken we terug naar huis. Tot onze verbazing werden we er opgewacht door onze mama, ze had frietjes gemaakt, zalig! Na het eten werd ons haar opgestoken en gevlochten. We gingen ook nog wandelen in het donker (iets wat ze hier zeer graag doen). Net voor we aan ons huisje kwamen zagen we een agressieve koe, was wel even schrikken!

De volgende dag vertrokken we met een bang hartje naar het ziekenhuis. We werden meteen opgesplitst (Floor op prenatale consultatie, Delphine op het verloskwartier).

Floor:
Ik werd meteen meegenomen door de vroedvrouw, die hier functioneert als gynaecoloog! De consultaties waren zeer moeilijk omdat er geen woord in het Frans werd gesproken, ook het onderzoek was zeer verschillend met onze manier van werken hier in België. Ik liep er een beetje verloren...

Delphine:
Ik werd er meteen ingesmeten op het verloskwartier. Geen tijd om te denken en meteen assisteren bij een bevalling. Hier is het de gewoonte om eerst als barende vrouw je pakketje aan te kopen waar het materiaal in zit om een bevalling te kunnen doen. Geen pakketje = geen bevalling of toch geen hulp bij de bevalling. Alles wat je maar kan bedenken wordt hier ook werkelijk hergebruikt: verblijfssondes worden afgewassen, ook infuusmateriaal wordt nadat verkeerd aangeprikt is gewoon hergebruikt. Na de geboorte werd het kind alleen onder een 'warme' lamp gelegd, die amper straalde. De vrouw werd alleen gelaten. Een uurtje later kwam een tweede vrouw, ik dacht in arbeid, binnen met een emmer vol doeken en haar pakketje. Opnieuw een bevalling? Tot plots de vrouw op een tafel gelegd wordt en daarna alle vroedvrouwen rond de emmer gaan staan. Bleek dat de vrouw reeds bevallen was van een doodgeboren kindje, die in de emmer lag. Help, schokkerend maar hier blijkt dit normaal. Een eerste zware werkdag dus!

Gelukkig waren onze mama en papa er om ons op te vangen en te troosten.

De volgende dag werd er afgesproken dat we allebei samen op het verloskwartier zouden blijven. Het was er zeer kalm, we keken vooral naar de televisie terwijl de andere vroedvrouwen lagen te slapen (we zitten er samen op 2 oude ziekenhuisbedden). Rond de middag kwam er een vrouw in arbeid binnen, op 4 cm. De vroedvrouw vertelde ons dat ze afwachten omdat ze nog niet genoeg in arbeid was. Ze gaven haar dan maar een grote spuit valium om wat te kalmeren (help, de baby, dachten wij...). De harttonen werden ook niet gecontroleerd, uiteindelijk namen wij wel initiatief om dit toch te doen (uit bezorgdheid). Na de middag stond ze op 5 cm, ze moest niet meer naar huis! De foetale harttonen werden slechter, de vroedvrouw besloot om vliezen te breken met een afgebroken naald op een spuit en oxytocine te starten (een middel om de weeën te versterken). Het vruchtwater kleurde groen, een teken van lijden. Er werd verder niets gedaan, enkel gedanst (waar wij het zeer moeilijk mee hadden). Uiteindelijk werd ze op de verlostafel gelegd terwijl ze nog maar 7 cm ontsluiting had. De vroedvrouwen gaven haar dan maar 4 dosissen spasmolytica (Buscopan van bij ons) intraveneus om de hals te doen ontsluiten, wij stonden versteld!  Resultaat: de mama kon niet meer persen. Er werd dan nog op het gemak gevraagd wie er de bevalling wou doen, terwijl de harttonen nu wel heel slecht waren (66 slagen/min voor de nieuwsgierige vroedvrouwen onder ons).
 

Delphine:
Met een bang hartje nam ik het initiatief. Ik stond er zowat alleen voor. Ze stonden met een vijftal vroedvrouwen, inclusief Floor, rond mij mee te kijken. Af en toe zei een van hen hoe ik het 'beter' kon doen. Toen het hoofd geboren werd, moest ik extreem hard trekken aan het hoofd aangezien de moeder niet meer kon persen door de spasmolytica, dachten we. Ik hield de Belgische principes in mijn achterhoofd en durfde niet hard trekken aan het hoofd.  Meteen had ik door dat dit een zware bevalling werd (een schouderdystocie zoals ze in termen van de vroedkunde spreken!). De Senegalese vroedvrouwen commandeerden me om de bovenste schouder af te halen, wat ik vervolgens deed. Ik zette vervolgens mijn eerste Afrikaanse jongen op de wereld!

Floor:
Ik stond bang toe te kijken naar de eerste bevalling toen er plots op m'n schouder werd geklopt: 'une autre accouchement!'. Ik keek achter me en zag een kleine, bange vrouw liggen op een bed, het hoofdje was al zichtbaar. Zo snel ik kon hielp ik haar, in een paar seconden kon ik mijn eerste Afrikaanse meisje op de wereld zetten. Pas toen ik de baby op de buik van de moeder legde, drong het tot me door hoe jong ze wel was, 13-14 jaar. Haar blik was onbeschrijfelijk, vol angst. Ik probeerde haar gerust te stellen door met haar te praten maar ze begreep me niet. Ze bleef gewoon staren. De vroedvrouw nam de baby mee, ik bleef alleen achter met haar. Voorzichtig masseerde ik de baarmoeder om de placenta te laten geboren worden. De vroedvrouw kwam terug en begon onmiddellijk met haar vuist hard te duwen op de buik. Ik keek vol medelijden toe... Ik bleef bij haar maar dit was duidelijk niet volgens Afrikaanse gewoonte, de vroedvrouw commandeerde haar om haar eigen buik te masseren.

De harde realiteit hier werd ons direct duidelijk. Gelukkig konden we 's avonds met elkaar praten over deze nogal ingrijpende dag.