Verloskundige ervaring in de brousse!

Zondag hielpen we met de laatste voorbereidingen voor de rondreis. Tegen de avond konden we eindelijk vertrekken naar de luchthaven, na 2 uur wachten konden we eindelijk onze familie terug zien ( de ouders van Floor, het vriendje en de mama van Delphine). We vertrokken op rondreis met een hele groep Belgen, wat een verandering! We moeten oppassen want iedereen begrijpt ons weer!

We zullen onze reis niet helemaal in detail beschrijven, wie onze verhalen nog wil horen, we zijn bijna weer terug! We bezochten onder andere de Lac Rose, Île de Goreé, het pelikaneneiland, het schelpeneiland, de grootste baobab van Senegal, het monument van de Afrikaanse wedergeboorte in Dakar, een nationaal park en het wondermooie strand van Saly.

We vertrokken ook voor 3 dagen naar de brousse, een hele unieke ervaring! De tweede dag werden we al opgeroepen voor een bevalling. Enthousiast trokken we onze pakjes aan en liepen (!!!) naar het plaatselijke ziekenhuisje. Er lag een eerstbarende op de verlostafel. We stonden met onze steriele handschoenen klaar en na een uurtje zetten we een prachtig meisje op de wereld, wat een ervaring! Ze werd vernoemd naar Delphine.

De volgende dag werd onze medische dag georganiseerd in het plaatselijke ziekenhuisje. De opbrengsten van onze benefiet werden hiervoor gebruikt. Floor hielp op de consultatie gynaecologie en verloskunde terwijl Delphine in stond voor de pediatrie. Honderden mensen kregen een gratis consultatie aangeboden. 'S avonds kon ons geluk niet op toen er weer een vrouw in arbeid was. Ze was zwanger van haar derde kindje. Na de consultaties liepen we meteen naar de verloskamer, ze had al volledige ontsluiting en was al 20 minuten aan het persen. Het was er verschrikkelijk warm. Na een inwendig onderzoek vonden we allebei dat deze baby nog niet goed was ingedaald, zeker voor een derde zwangerschap. We zagen ook meteen een litteken van een keizersnede. We vroegen aan de hoofdverpleegkundige of hij de reden van deze keizersnede wist maar de verloskundige voorgeschiedenis van deze vrouw was niet gekend. De vrouw perste volgens de vroedvrouw niet goed dus begonnen ze hard mee te duwen op haar buik (fundusdruk). De baby daalde niet verder in. We keken angstig toe hoe ze steeds harder begonnen te duwen. Een halfuur later was er nog steeds geen vordering, de baby daalde niet verder in. We probeerden te overleggen met de vroedvrouw en de hoofdverpleegkundige maar ze luisterden niet, zij waren er nog steeds van overtuigd dat het de schuld van de vrouw was. We haalden er een dokter bij die nog aanwezig was in het ziekenhuis, direct kwamen er nog 3 andere dokters en een vroedvrouw binnen. Daar stonden ze dan met 10 naast de vrouw die toen al heel uitgeput was. Ze besloten om nog maar eens mee te duwen en oxytocine toe te dienen om de weeën te versterken. Wij waren er niet gerust op: 3 uur persen voor een meerbarende is wel heel lang, de harttonen van de baby waren al meer dan een uur lager dan 100 slagen per minuut, oxytocine in combinatie met een uteruslitteken is nooit een goede combinatie en al zeker niet met fundusdruk erbij! We besloten in te grijpen! We probeerden hen te overtuigen om de vrouw door te sturen voor een keizersnede en Floor stopte meteen het oxytocine infuus. Uiteindelijk werd er een verwijsbrief opgesteld en een halfuur later konden we de vrouw zelf in een ambulance leggen. Helaas weten we niet hoe het is afgelopen, we hoorden enkel nog dat ze niet kon worden geopereerd in het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Ze moesten dus zeker nog enkele uren rijden naar een ander ziekenhuis. We hopen op een goede afloop voor zowel moeder als kind. Toch heeft deze aangrijpende en emotionele ervaring ons weer wat meer zelfvertrouwen gegeven.

Nu genieten we nog van onze laatste 2 weken in Senegal!