De weken vliegen voorbij!

Dag iedereen!

We zijn alweer twee weken verder en tevens ook al in de helft van ons Senegalees avontuur.

Onze vijfde stageweek was niet veel bijzonders. We zetten enkele gezonde baby's op de wereld. Daarom geven we jullie een kleine impressie weer van onze indrukken op het verloskwartier.

Elke dag werken we samen met één vroedvrouw, één verpleegkundige en een 'fille de salle' of ook wel de kuisvrouw. Dit wil niet zeggen dat het daar bij blijft, er lopen constant mensen binnen en buiten, inclusief Senegalese stagiairs. Wie welke functie heeft is ons niet altijd duidelijk. Er hangen wel dienstlijsten uit maar deze stroken niet steeds met de werkelijkheid en bovendien hebben de helft van de Senegalese vrouwen hier dezelfde voornaam en achternaam. Nu zou je denken na zes weken ken je de gezichten wel maar niets is minder waar, dagelijks wordt hier gewisseld van pruiken waardoor een hele make-over ontstaat. Enkel wanneer ze gaan bidden en hun pruik hiervoor afdoen, herkennen we ze weer.

We worden hier ook elke dag begroet in het Wolof. We kunnen al enkele woorden terug zeggen maar toch proberen ze telkens nog een woordje meer.  Door de ene worden we hartelijk ontvangen met een knuffel en een kus, de andere heeft ons amper een hand.

We zetten het weekend vroeg in. We stonden op om 6u30 om samen met onze zus richting school te vertrekken. Hier hebben ze namelijk les van maandag tot zaterdag maar niet steeds een volledige dag. Onze zus is twaalf jaar en zit in het zesde leerjaar. De les begint om acht uur. Wij nemen de taxi om vijf voor acht, om een rit van een kwartier te overbruggen. Eens (te laat) aangekomen op school passeerden we het bureau van de directeur, waar het rapport van onze zus klaar lag, precies een oudercontact! We wilden enkel een bezoekje brengen om haar klas toch eens te zien maar al snel werd duidelijk dat we alle lessen zouden meevolgen, 4 uur wiskunde! In een klas zitten hier gemiddeld 25 kinderen, wat dus nog wel meevalt. De les duurt hier 2 uur waarin ze ongeveer 10 oefeningen maken, dit ging gepaard met veel lawaai en nieuwsgierige blikken (inclusief liefdesbriefjes die werden doorgegeven voor de toubabs). We wilden graag nog een mooie foto van de klas maar dit lukte niet echt, alle kindjes werden wild enthousiast toen ze onze camera zagen!

'S middags genoten we van de zon op ons dakterras (lees: bouwwerf). We hadden de felle zon wat onderschat en waren helemaal verbrand die avond, nooit gedacht dat onze ijskoude douche zo veel deugd kon doen!

Zondag gingen we naar de markt en kochten we leuke souvenirtjes. Die avond had onze tweede mama nog een verassing, een warm bad! We kropen er samen in en genoten maar liefst een uur van deze luxe (warm water!). Onze familie was nieuwsgierig naar de toubabs in bad, ze kwamen dan ook allemaal een kijkje nemen, gelukkig hadden we onze bikini aan!

Onze werkweek begon opnieuw kalm, we besloten dan maar om nog maar eens onze papa te overtuigen om nachtdienst te doen. De vrouwen bevallen hier meestal 's nachts, er zijn dan ook gemiddeld 8 bevallingen per nacht. Donderdag kregen we eindelijk de toestemming! Rond 19u45 vertrokken we richting het ziekenhuis, we waren wel een beetje zenuwachtig.

Bij aankomst waren ze allemaal heel enthousiast, eindelijk mochten de toubabs ook eens nachtdienst doen! Die avond was het kalm, eerst gingen we wat buiten zitten omdat ze alle muggen wilden verjagen met nogal giftige spuitbussen. Daarna werden de bedjes klaargemaakt voor de nacht. Er staan 2 ziekenhuisbedden in de verpleegpost, wij namen er eentje in beslag en lagen gezellig samen onder ons muskietennet. Nog geen uur later werd er geklopt op de deur, we zagen meteen een jong meisje dat direct op de verlostafel werd gelegd. Vreemd genoeg had ze geen zwangere buik, we wisten niet goed wat er gebeurde. Plots zagen we iets kleins liggen tussen haar benen, een foetus van ongeveer 12 weken. Heel klein en fragiel maar toch prefect gevormd. Nog geen 5 minuten na de geboorte van de placenta kreeg het meisje een preek van de vroedvrouw. Hoewel ze dit niet in het Frans zei was het voor ons direct duidelijk wat ze bedoelde: 'je kan maar zien dat je niet direct opnieuw zwanger wordt, of het zal weer slecht aflopen'.  Rond 2 uur werd er opnieuw geklopt, een meerbarende. Ze kwam binnen met 6 cm ontsluiting maar werd toch direct op de verlostafel gelegd, de vroedvrouw had duidelijk geen zin om lang op te blijven! Met veel medicatie en een vroedvrouw die mee duwde op de buik kon Delphine een jongen op de wereld zetten. Deze baby moest helaas weeral gereanimeerd worden maar deed het gelukkig goed. De rest van de nacht verliep rustig, we deden nog enkele consultaties (want ook consultaties doen ze hier 's nachts!). Rond 8 uur vertrokken we naar huis en genoten die middag nog wat van het zonnetje. Plots stonden er hier 20 kindjes bij ons thuis, ze kwamen allemaal mee eten, ook wij aten mee uit de grote schaal (met de hand!).

Die avond vertrokken we alweer voor onze volgende nachtdienst, en het was de moeite! Direct bij aankomst zagen we al een geboorte. Ook Floor kon meteen een meisje op de wereld zetten, dit gebeurde in bed omdat de vrouw niet meer tot de verlostafel wou stappen. Daarna kwam er nog een vrouw binnen die reeds was bevallen. Rond 23u werden de bedden weer klaargemaakt, maar deze keer nam de vroedvrouw haar bed in beslag en kregen wij een matras op de grond. Wat we gisteren hadden gedaan was dus duidelijk 'not done'.

Rond 2 uur stond Delphine klaar om een bevalling te doen van een eerstbarende. De bevalling verliep vlot, toch was er een knip nodig. Wie een knip plaatst moet deze vervolgens ook hechten. Met volle "moed" (lees: slaperige oogjes en bevende handjes) begon ze te hechten, helemaal alleen! Floor kwam de muggen verjagen en zorgde voor voldoende licht. Die nacht volgden er nog 3 bevallingen, we konden elke baby mooi aankleden. Uitgeput vertrokken we naar huis en gingen we slapen.

Gelukkig kunnen we nu even uitrusten om volgende week opnieuw nachtdiensten te doen.

Tot volgende week!