Een indrukwekkende week om nooit te vergeten.

Bonjouuur,

Wat een begin van de week. Er was een vrouw in arbeid. Een uur na opname werd ze op de verlostafel gelegd. Ze was nog niet volledig ontsloten. Volgens gewoonte kreeg ze oxytocine en spasmolytica toegediend om de weeën en de ontsluiting te bevorderen. Er vormde zich al snel een dubbele welving op de buik. De vroedvrouw dacht dat dit het gevolg was van een volle blaas maar Floor had reeds gesondeerd. Nadat ze dit met handen en voeten uitgelegd had dat ze dit reeds gedaan had, begonnen we al snel te discussiëren over de diagnose. Wij dachten meteen aan een dreigende uterusruptuur ( Als het hoofd ten opzichte van het bekken te groot is kan een dreigende ruptuur ontstaan. Hierbij rekt de baarmoeder zodanig uit dat deze dreigt te scheuren. Als dit gebeurt, is de overlevingskans van moeder en kind heel klein.). In België is dit een spoedsituatie en rennen we met het bed richting het operatiekwartier, waar een keizersnede wordt uitgevoerd. In tegenstelling tot ons thuisfront is hier geen operatiekwartier aanwezig en moest er dus transport geregeld worden naar een ander ziekenhuis, weliswaar op z’n Afrikaans tempo. Eerst en vooral moest de familie van de vrouw de ambulance kunnen betalen, waarna deze vervolgens werd opgebeld. Angstig stonden we te wachten tot na een half uur de ambulance aankwam. De zwangere moest zelf in de ambulance stappen, waarin enkel een brancard lag. Wij werden naast de vrouw gedropt, samen met een andere studente en een verpleegkundige die vooraan naast de chauffeur plaats namen, HELP! Wat als er wel degelijk een ruptuur zou optreden? Wat niet onwaarschijnlijk leek want de rit was heel lang en hobbelig. We werden ook constant gehinderd door tegenliggende auto’s, mensen en koeien op de baan. Gelukkig kwamen we op tijd aan. Wat een opluchting!
Maandagavond kregen we het gelukkige nieuws te horen dat onze zwangere bevallen was van een mooie jongen. We konden helaas niet bij de bevalling zijn aangezien het een keizersnede werd in een verder gelegen ziekenhuis.

Dinsdag hielpen we mee met de postnatale consultaties, waar we de baby’s hielpen controleren. We zagen verschillende afwijkingen, zoals huidinfecties, ontstoken navels en zelfs heksenmelk uit de tepels van de pasgeboren meisjes.
’S avonds gingen we op babybezoek in het grote ziekenhuis. We kregen een westers gevoel: propere gangen, belletjes boven de deuren en echte ziekenhuisbedden. Tussen de gangen door zagen we mooie binnentuintjes. Moeder en kind stelden het prima! We mochten natuurlijk meteen de baby knuffelen. Volgens Belgische traditie hadden we een cadeau (veel babykleertjes) mee. Iets waarbij ze hier raar opkijken, dit is hier duidelijk niet de gewoonte, maar wat wel zeker geapprecieerd werd!

Woensdag, hopen werk! Er waren vier bevallingen. We deden ze, jawel, helemaal alleen, zonder enige toezicht van een vroedvrouw. We vormen een topteam!
Goodbye nachtrust want deze avond verwelkomden we moeder en kind bij ons thuis.

Donderdag, een dag om nooit te vergeten. Er kwam een vrouw binnen in arbeid. Na de consultatie werd ons gezegd dat de baby in stuitligging lag (met de poep eerst dus in plaats van het hoofd!). We waren enthousiast om een stuitbevalling te observeren. We stonden natuurlijk te popelen om eens inwendig te onderzoeken: help, kleine teentjes… . De bevalling was indrukwekkend maar ook angstaanjagend.
Tijdens de bevalling werd er nog een andere vrouw op de bevallingstafel ernaast gelegd. Delphine stond klaar om steriele handschoenen aan te trekken. De vroedvrouw maakte al snel duidelijk dat dit geen goed idee was. Ook deze baby lag namelijk in stuit! Dit kon geen toeval zijn… Twee stuiten op één dag!
Voor de nieuwsgierige studenten onder jullie, jawel we hebben met toestemming van de “matronne” de beide bevallingen gefilmd!

Diezelfde avond maakte Floor nog de ludieke opmerking: “ Nu moeten we nog enkel een tweelingbevalling zien en dan hebben we werkelijk alles gezien!”. Ons geluk kon niet op toen we de volgende dag een vrouw in arbeid binnen kregen van jazeker, een tweeling! Er werd ons meteen beloofd dat wij de bevalling (zelfstandig!) mochten doen. Helaas lag de eerste baby ook in stuit waardoor de arbeid heel traag vorderde. Maar de harttonen van twee baby’s in één buik beluisteren, met een hoorbuis, was al een prestatie op zich!

De zaterdag trokken we richting de dagelijkse markt. We werden overal aangestaard en nageroepen met “Toubab, Toubab, Toubab”. Ja, we weten dat we blank zijn!

Delphine:

Ik kocht mijn eerste babyuitzet. Na het bestormen van 38 winkeltjes, vond ik in het laatste kraampje eindelijk de ‘couverture’ naar mijn zin. Elke baby wordt hier namelijk in een pluchen doek gewikkeld. Ze bestaan in honderden kleuren. Ik zocht een neutraal kleur (beige of bruin), aangezien ik nog niet meteen een baby verwacht! Het idee dat je een babydoek op voorhand koopt en dat hij voor beide geslachten moet passen, begrepen ze hier toch niet helemaal. Telkens opnieuw zat er wel weer een tikkeltje roze in. Ook onze Afrikaanse mama had het wel even gehad met haar kieskeurige dochter!

                                     
’S avonds mocht ook mijn haar eraan geloven. Ai Ai, wat zie ik er lelijk uit met die ‘stressen’.

                                      
Er wordt hier ook voluit gespeculeerd over de naam van de baby. Deze wordt volgens traditie van de Islam gegeven op de achtste dag na de geboorte, maandag dus. Jawel, ze willen de baby naar mijn vriendje Dwight heten. Al kunnen ze het niet uitspreken, uniek zal het wel zijn. We zijn benieuwd naar de officiële naamgeving.

Die avond zaten we met 5 in bed! Alle kindjes vonden het enorm leuk om bij ons te kruipen en foto’s te trekken. En om het compleet te maken kwam “Dwightje” er ook nog bij, lekker slapen in onze armen! Het werd al laat maar kindjes gaan hier niet slapen op een vast tijdstip, ze vallen gewoon in slaap, en dus die avond dan maar bij ons in het grote bed!

Zondag besloten we om wat van het zonnetje te genieten en de was te doen (véééél was!). Je hebt wel degelijk engelengeduld nodig om met de hand te wassen, vooral die witte, vuile stagepakken! Die middag beloonden we onszelf met een heerlijk ijsje, ook onze papa was heel gelukkig met de traktatie (letterlijk vertaald: ‘jullie zitten in m’n hart’). Wat een ijsje niet kan doen met een mens!

Tot volgende week!